Κωνσταντίνος Παπαχρόνης… αγαπημένος και μη λησμονημένος από τους ανθρώπους που είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον ταλαντούχο ηθοποιό και μουσικό τόσο στη σκηνή όσο και έξω από αυτήν.
Ο ηλικίας μόλις 31 ετών Κωνσταντίνος, που πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Το ξύπνημα της Άνοιξης», του Εθνικού Θεάτρου έφυγε από τη ζωή στις 2 Δεκεμβρίου του 2008 αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο γιατί και απέραντη θλίψη στους ανθρώπους που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν. Στην κύκνεια εμφάνισή του στο προκλητικό θεατρικό «Το ξύπνημα της άνοιξης» εξέπληξε το «ψαγμένο» κοινό με το πάθος του. Και μπορεί στο έργο του Φρανκ Βέντεκιντ ο «Μέλχιορ» να είχε την «πολυτέλεια» να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, στην πραγματικότητα όμως η μοίρα ήταν εκείνη που έκανε τη σκληρή επιλογή.
Τα Θ.Π τιμούν τη μνήμη του πρόωρα χαμένου Κωνσταντίνου…
Γεννημένος στην Αθήνα στις 9 Αυγούστου 1977, απόφοιτος του Εθνικού το 2000, άρχισε να ξετυλίγει την υποκριτική του τέχνη και τεχνική- πάντοτε πίστευε ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο- σε παραγωγές του ΚΘΒΕ και του Αμόρε. Υποδύθηκε τον «Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ» το 2003 (σε σκηνοθεσία Βασ.Μυριανθόπουλου ) και από τότε ο επιθετικός προσδιορισμός του τίτλου δεν εγκατέλειψε το όνομά του. Τρία χρόνια αργότερα, ως «Λευτέρης», ένα παιδί με ταραγμένο ψυχικό κόσμο στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη (σε σκηνοθεσία Ν.Μαστοράκη ) άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ενα βράδυ μάλιστα τον επισκέφθηκαν στο καμαρίνι του τρεις ψυχίατροι και τον ρώτησαν αν υπάρχει ιστορικό ψυχοπαθολογίας στην οικογένειά του. Ο Κωνσταντίνος το θεώρησε το απόλυτο κομπλιμέντο.
«Εχω ανάγκη να με αγαπούν.Οσο αυτάρκης και αν νιώθω σαν άνθρωπος». Δεν σύχναζε στα παραδοσιακά στέκια ηθοποιών, όταν έβγαινε έξω προτιμούσε να μιλάει για την άλλη μεγάλη αγάπη του, τη μουσική. Υπερήφανος κιθαρίστας του πανκ συγκροτήματος Rockin΄ Βones, έβρισκε εκεί «μια άλλου τύπου αδρεναλίνη».«Εγινα ηθοποιός γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς» είχε πει κάποτε.
Ο ηλικίας 31 ετών ηθοποιός, που πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Το ξύπνημα της Άνοιξης», του Εθνικού Θεάτρου επέβαινε στη μοτοσικλέτα του, όταν, στις 2 Δεκεμβρίου του 2008 στις 4 τα ξημερώματα, συγκρούστηκε με Ι.Χ. αυτοκίνητο, στη συμβολή των οδών Αμαλίας και Ξενοφώντος. Παρόλο που φορούσε το κράνος του, πέφτοντας χτύπησε στον αυχένα και εξέπνευσε λίγο αργότερα.Η κηδεία του έγινε στην Κατερίνη και βύθησε σε πένθος την οικογένεια, του φίλους και όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Γεννημένος το 1977 στην Αθήνα, ο μεγαλύτερος από πέντε αδέλφια, μεγάλωσε στους Αγίους Αναργύρους. Ο πατέρας του, με ρίζες στην Ξάνθη, καθηγητής βυζαντινής μουσικής, ανήκει στην ιδρυτική ομάδα του θεσμού των Μουσικών Σχολείων.
Μουσικά ήταν τα βιώματά του και η παιδεία του: βυζαντινή μουσική, κλασική κιθάρα, κιθάρα ηλεκτρική… Η ροκ τον κατέκτησε: ένας ροκάς. Ξανθός, γαλανός, μακριά μαλλιά, κρικάκια στ’ αυτιά… _ φυσιογνωμία εντελώς ιδιαίτερη.
Και η νοοτροπία του ροκάδικη ήταν: ελεύθερος, με χιούμορ, ευαίσθητος, μοναχικός, «στον κόσμο του»… Αλλά και με σκέψη συγκροτημένη και ουσιαστική, με λόγο συγκροτημένο, συνειδητοποιημένος… Ένα παιδί με προσωπικότητα.
Το θέατρο τον κέρδισε «κατά λάθος», όπως έλεγε σε συνέντευξη που έδωσε το 2006 στα ΝΕΑ. Απόφοιτος 2000 της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, στο σανίδι τον πρωτοβγάζει η Κάρμεν Ρουγγέρη το 2000 – 2001 στον «Κουρέα της Σεβίλης» _ μια παράσταση για παιδιά. Στη συνέχεια η πορεία του είναι ταχύτατα ανοδική:
Ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη _ στο ΚΘΒΕ: «Γλυκιά μου Ίρμα», «Ηρακλής, «Χειμωνιάτικο ταξίδι». Εντυπωσιάζει ως ροκάς σταρ στο «Δόντι του εγκλήματος» του Σέπαρντ. Την επόμενη χρονιά ο ομώνυμος ρόλος στο «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» του δίνει νέα ώθηση: είναι υποψήφιος για το Βραβείο Χορν. Θα περάσει, όπως οι περισσότεροι καλοί της νέας γενιάς, στο «Αμόρε»: «Τέσσερις εικόνες αγάπης», Μπομαρσέ στο «Clavigo» του Γκέτε. Γίνεται ροκάς σταρ και πάλι και για άλλη μια φορά εντυπωσιάζει στο «HedwigandtheAngryInch» πλάι στην Εβελίνα Παπούλια.
Και μετά έρχεται στη ζωή του το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, ο Νίκος Μαστοράκης, που αποδεικνύεται ο σκηνοθέτης που θα καθορίσει τον νεαρό ηθοποιό, έπινε νερό στο όνομά του και η εκτόξευση. Ο σπαρακτικός Λευτέρης του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη στην Νέα Σκηνή του Εθνικού _ υποψηφιότητα και πάλι για το Βραβείο Χορν και Βραβείο Ερμηνείας Πρώτου Ανδρικού Ρόλου από το κοινό στο «Αθηνόραμα» _ σημάδεψε το ελληνικό θέατρο και όσους τον είδαν.
Θα συνεχίσει, μακριά από δημοσιοσχετίστικες παρέες, θεατρικές μαζώξεις και διαπλοκές, με Κάσιο στον «Οθέλο», Σταβρόγκιν στο «Δαίμονες και δαιμονισμένοι», Σταν στο «Ο Δον Ζουάν στο Σόχο». Ξανασυναντήθηκαν με τον Νίκο Μαστοράκη στο Εθνικό στο «Ξύπνημα της άνοιξης» του Βέντεκιντ. Η χημεία λειτούργησε και πάλι με αποτελέσματα εξαιρετικά λένε όσοι πρόλαβαν να δουν την παράσταση που ανέβηκε στις 13 Νοεμβρίου. Ο Μέλχιορ, όμως, έμελλε να είναι ο έσχατος ρόλος του. Το νήμα κόπηκε άγρια και απότομα.
Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης είχε κάνει επίσης τηλεόραση («Βαθύ κόκκινο», «Σχεδόν ποτέ» «Έτσι ξαφνικά», «Μωβ – ρόζ», «Πάλι απ’ την αρχή») ενώ έπαιξε και στην ταινία των Λάκη Λαζόπουλου – Γιώργου Λάνθιμου «Ο καλύτερός μου φίλος»).
Το ηχητικό απόσπασμα είναι το πολύ όμορφο και συγκινητικό αφιέρωμα της Μ.Ζούση για τον Κων/νο Παπαχρόνη με αφορμή τον άδικο και πρόωρο χαμό του ταλαντούχου καλλιτέχνη και ανθρώπου στις 02 Δεκεμβρίου 2008.
Πηγές
http://www.tanea.gr/news/culture/article/4490125/?iid=2
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=245072
2000
2k
